Het belang van een beter samenspel tussen de formele zorg en de zorg door familieleden, vrienden, kennissen, buren of vrijwilligers wordt steeds groter. Om de best mogelijke zorg te bieden zullen we samen op zoek moeten gaan naar mogelijkheden. Wat weten we samen te bedenken en hoe kunnen we elkaar aanvullen?
Bij woonlocatie Waterlelie in Kockengen hebben ze al een mooie start gemaakt en een laagdrempelige manier gevonden om verwanten en vrijwilligers te betrekken. In het onderstaande interview vertelt collega Steffan Pak daar graag meer over.
Vertel, wat hebben jullie voor ouderinitiatief bedacht?
Zoals bekend kampen we met een personeelstekort in de gehandicaptenzorg. Bij de Waterlelie merkten wij dat we heel erg in de kramp gaan zitten om zelf het probleem op te lossen. Maar als dat te lang duurt door langdurig zieken, dan merk je dat de duurzame inzetbaarheid minder wordt. Mensen raken moe en worden het zat. Samen zijn we gaan nadenken en kwamen we tot de ontdekking dat de hele groep met verwanten nog niet benaderd en betrokken hadden. Dus dat hebben we gedaan.
Hoe hebben jullie dit aangepakt?
We hebben hele simpele dingen bedacht en opgezet. De eerste contactpersonen hebben een mail ontvangen met daarin de uitleg van de situatie en daarin en oproep; kunnen jullie iets voor ons betekenen? In deze mail hebben we ook voorbeelden gegeven wat zij zoal kunnen doen en wat wij nodig hebben. Bijvoorbeeld koken, een wandeling maken, samen een activiteit doen.
Uiteindelijk hebben zes mensen zichzelf aangemeld! Na de aanmelding hebben wij de verwanten duidelijk uitgelegd wat de bedoeling was. Zo waren er geen verrassingen voor hen en voor ons.
De vervolgstap was een WhatsApp-groep aanmaken met de kantoortelefoon en daarin de verwanten. Hierin wordt een oproep geplaatst op het moment dat er iets speelt bij de Waterlelie. Bijvoorbeeld: Morgen tussen 14.00 uur en 15.30 hebben wij extra handen nodig. Komt u langs om cliënten op te vangen? Bijvoorbeeld om samen een spelletje te doen?
Hoe werd dit initiatief ontvangen in het team?
We moesten zeker even wennen. Wanneer een collega zich ziekmeldt wordt er altijd druk heen en weer geappt. Vaak na een kwartier zegt er iemand; We kunnen ook de ouders vragen! Het is een verandering, maar ook belangrijk dat we erbij blijven stilstaan. We hoeven het niet alleen te doen.
Waarom is het zo belangrijk om ouders/verwanten te betrekken?
Concreet: we moeten het personeelstekort opvangen. De ouder blijft een rol spelen en we moeten samen kijken naar de invulling van die rol. Door dit initiatief hebben we ook inzichten gekregen. Verwanten vinden het namelijk enorm fijn dat ze een rol hebben. Dat is een wake-up call voor ons. Diep van binnen weten we dit heus wel, maar we zijn zo gewend dat wij als zorgprofessionials alles zelf moeten doen. Maar verwanten willen heel graag meedoen en een rol spelen en wij moeten daar een opening voor bieden. We moeten proberen het samen te doen. De combinatie van zorg tussen zorgprofessionals en verwanten moet eigenlijk de basis zijn.
Heb je nog meer leuke voorbeelden?
Jazeker! Een bewoonster Anneke zit op handbal en zij traint op de dinsdagavond. Het is altijd gedoe met de regiotaxi, dus er moest een andere oplossing komen. Toen heb ik een berichtje onze Facebook-pagina gezet; Anneke wil graag handballen en heeft vervoer nodig voorheen en terug. Wie kan er helpen? Dit bericht werd verder gedeeld met de boodschap ‘Mensen laten we dit samen oplossen. ‘ Er is nu een poule van buurtbewoners en familie waardoor Anneke altijd vervoer heeft richting de handballen.
Heb je tips voor andere locaties om ouders/verwanten te betrekken?
Houd het simpel en maak concreet wat je van plan bent. Geef mensen de mogelijkheid om mee te doen en nee te zeggen.